ΤΙΡΚΟΥΑΖ ΒΡΑΔΙΑ... Παρασκευή βράδυ. Περιμένω έναν φίλο σε μποέμ καφέ της παραλιακής. Καπνίζω. Συλλογίζομαι. Συλλογίζομαι τον πανάρχαιο λιμό που κληρονομησε στο νου των γενεών. Σκέφτομαι τον έρωτα!. Τις φθορές και τις παραφθορές του. Έξω απ’ το παράθυρο περνούν εφήμερες ή παντοτινές υποσχέσεις,,, και τις κοιτώ σαρκαστικά, περνούν άνθρωποι στον πυρετό της ερωτικής μέθης. Καπνίζω πάλι. Στα ρουθούνια μου ένα νοητικό υποκατάστατο ερεθίζει τα νεύρα, τις αισθητήριες αντένες. Σκέφτομαι εντονότερα. Σκέφτομαι πως υπάρχουν στην πραγματικότητα δύο είδη ερώτων. Σκέφτομαι πως η ηδονή είναι το μόνο σκεύασμα του ανθρώπου που μεγιστοποιείται όταν δίνεται. Σκέφτομαι ανάκατα. Οι διαλογισμοί παρέρχονται με τη συχνότητα του καπνού που με μαστουρώνει. Δύο είδη ερώτων. Το πρώτο είναι και το συχνότερο: είναι η πασίγνωστη εξωραϊσμένη κατακτητική μάχη. Ο έρωτας, μου μοιάζει εδώ περισσότερο με πάλη, με άγριο αγώνα ανάμεσα στους εραστές για κατάκτηση, για προσωπική συμπλήρωση. Είναι αλήθεια πολύ υστερόβουλος, πολύ δικός αυτός ο έρωτας. Είναι παράγωγο ενός ανολοκλήρωτου εγωισμού. Ερωτευόμαστε, σκέφτομαι, για τη δική μας ολοκλήρωση, για τα δική μας ιμπεριαλιστική διατριβή πάνω στην έλλειψη. Κοιτώ ξανά έξω. Μπροστά από τη θάλασσα διαγράφονται οι μορφές γυναικών κι ανδρών που ερωτοτροπούν. Δεν ερωτοτροπούν στ’ αλήθεια - μάχονται με τους εραστές τους ν’ αρπάξουν μεγαλύτερη μερίδα εαυτού, να ανακαλύψουν τον εαυτό τους, να πάρουν αυτό που τους λείπει. Καπνίζω. Πίνω τον καφέ με τις εξωτικές μυρωδιές του. Ακούω την υπόκωφη τζαζ του καφέ. Κοιτώ το ρολόι κι ο φίλος μου έχει αργήσει. Συλλογίζομαι και πάλι. Θεωρώ. Είναι και το άλλο είδος έρωτος, ας μη ξεχνώ. Σε αυτό οι εραστές είναι αλλιώτικοι. Είναι πλάσματα ολοκληρωμένα. Οι ερωτιδείς αυτού του είδους μοιάζουν πιο πιο πρόθυμοι να δώσουν. Τους ξέρω. Τυχαίνει να είμαι απ’ αυτούς. Είναι οι εραστές εκείνοι που δε φοβούνται να αναλωθούν συναισθηματικά, είναι αυτοί που, μέσα στο πληθωρισμό του συναισθήματος, θέλουν να δώσουν εαυτόν. Όχι, πως τους περισσεύει - αλίμονο. Απλώς, θέλουν κάπως να συνεισφέρουν στην οικονομία του εαυτού, να συμβάλλουν κι αυτοί στην κυκλοφορία του συναισθήματος. Τέτοιοι ερωτιδείς είναι μειονότητα, μην πλανάστε. Όσοι θέλουν από μας να κλέψουν είναι ευπρόσδεκτοι. Φυσικά, δε μας ανακαλύπτουν ποτέ. Είναι η αφή που κυβερνά τον έρωτα των πολλών. Εμείς, ωστόσο, είμαστε της επαφής. “Τι προηγείται στον έρωτα η αφή,ή η επαφή αναρωτιέμαι. Ο φίλος μου ήρθε, αφήνω το τσιγάρο, σηκώνομαι, χαιρετώ. Συζητώ μαζί του. Αλλά σκέφτομαι εσένα. Σκέφτομαι το είδος του έρωτα που θα είχαμε. Σκέφτομαι αν ο δικός σου εαυτός θέλει να πάρει ή να δώσει. Αν είναι αφής ή επαφής εαυτός. Κι αμέσως, στο μυαλό μου, η ύπαρξη σου ντύνεται με ρούχα από Κασμίρ - απαλή, πολυτελής, με χρωμα τιρκουαζ.