Τα βράδια. Οι μεγαλύτερες σιωπές που φωνάζουν είναι οι νυχτερινές φασαρίες. Είναι οι ήχοι και τα τραγούδια της νιότης. Είναι τ’ άσματα του χθες που επανέρχονται σταθερά και ζωγραφίζονται στους τοίχους σαν μνημονικές τοιχογραφίες της ερωτικής σου ατραπού. Οι στιγμές μοναξιάς και η πεμπτουσία της νύχτας που κηλιδώνουν την πόλη με τις μιαρές σου μνήμες, τις τοξικές σου φωτογραφίες που ξεπήδηξαν από τ’ ασπρόμαυρα φιλμ. Είναι οι μεταμεσονύκτιοι φόβοι κι είναι και το ραδιόφωνο που ξεχάστηκε ανοιχτό. Είναι η παραδοξότητα και το ημίφως μιας λάμπας του δρόμου που ρίχνεται ορμητικά μέσα στην κάμαρα. Είναι τα βράδια. Τα πιο σκληρά.